morcadi

Portfolyo
için
tıklayın

”babamla Ben... ”

Kucuk bir kizdim… Dunyanin en guvendigim adamiydi babam,sonra buyudum ve kirlenmeye basladi her sey… Artik sevmeler bile bir baska turluydu… Babam,elimden tutup beni once trene bindirip sonra da vapura bindirdiginde dunyanin en mutlu cocuguydum ben… Bu tirtilin nasil hic birbirinden ayrilmadan o raylarin uzerinde gittigine kafa yorardim ya da o vapurun nasil suyun uzerinde boyle bagimsizca yuzebildigine… Annemin siparis ettigi seylerin alinmasi bitince,babam bana bakip:-Soyle bakalim,simdi ne yapmak istersin?” dediginde yuzumdeki kocaman gulumsemeyle;-Oyuncakciya gidelim… derdim… O an hinzir bir gulumsemeyle anlardim ki, babamin yine yuzunde “eyvah paralar gidecek” dusuncesi uyanirdi… Bundan garip bir zevk duydugumu animsiyorum simdi….Halbu ki oyuncaklarin arasina daldigimda ben yine en ucuz olanini secerdim,aklim da ermezdi ki onun fiyatinin ne kadar olduguna…Ozluyorum iste,o kucuk kiz cocugunu ozluyorum...Babamin elinden tuttugum,cocukca duslerimde kayboldugum zamanlari ozluyorum…