tarum82

Portfolyo
için
tıklayın

İstanbul’um

İstanbul’um
benmişim,
karanlığa hükmeden gözlerim
seslenmiş kızıl gölgeye
ruhum sıkışmış, konuşamamışım
sanki nefes almıyormuşum,
sanki duymuyormuşum,
sanki görmüyormuşum gibi
ölüymüşüm de hiç yaşamamışım gibi
haykırmışım gökyüzüne
gölge duymamış...

denizin kıyısındaymışım
oturuyormuşum öylesine
baktığım,
güneşin aydınlığıymış
gözlerimde parıldayan da
ben farketmemişim,
mavi suların ahengi imiş
hafif hafif dökülen
umutlarımmış sanki
sonra, sonra kızıl gölge belirivermiş
sanki tüm aydınlık,
gölge oluvermiş
sanki deniz,
ahengi ile seslenmiş
sanki gökyüzü,
dokunmak için eğilmiş de
ben görmemişim...

S. Kaan Coşarcan