ultravego

Portfolyo
için
tıklayın

Son Yaşam

Malubiyet ve galibiyet, onu tanıyana kadar bana göre kavramlar olmadılar. Biri mağlupken kazanan ile arasındaki fark sadece kişilerin farklı olmasıydı ve kolayca roller ve yerler değişebilirdi.
Şehirlerin mevsimleri bile o kadar farklı ki. Yaz gelirken aşkla ve aşk sanılan kırık hayaller ile dolan yollardan sonbaharda, esen soğuk rüzgarların önünden kırmızılı-sarılı yapraklar geliyor. Sonbaharı böyle seviyorum. Uzaktaki bir heyecana ulaşmaya çalışırken ve geri dönmeye hazırlanırken; yaprakların üzerinde yeşilin yanında sarılar ve kırmızılar varken, son yaşam renkleriyle. Sonbaharda yaşamam gerekenleri mi yaşadığımı yoksa yaşadıklarımı zaten yaşamam gerektiğimi mi yine anlayamayacağım, arada kalacağım; emin değilim.
Senin yaşadığın şehirde ben hiç yaşamadım ama bir-iki mevsimini gördüm: birisi sonbahardı ve evet; farklıydı. Zaten farkında olmadan, bir öğleden sonra kendimi orada buluverdim. Misafir sayılırdım, misafirlik biraz kısa sürdü, hepsi bu.
Günlerin iyice kısaldığı soğuk akşamların birisiydi. Soğuk esen rüzgarların savurduğu sarılı-kırmızılı yaprakların arasında benim yaşadığım şehre giden ilk otobüse bir bilet aldım. Yeniden yollara düşme zamanıydı. Sessiz, kimsesiz, çaresiz ve yalnız.
Herşey o kadar sıradan ki, yaşadığım her şey çoktan bitmiş. Tam da tatlı bir heyecanla, ilkbahar ve sonbahar yağmurlarının altında, şehirde yapayalnız kalmışken ve son bir şans daha; farkında olmadan gitmemiş gibi son yaşam devrinde yeniden yaşamak isterken.
O otobüse binmeyi hiç istemedim. Kendimi geri dönmeye başlayan bir yaprak gibi oradan oraya sürükleniyor gibi hissetmeme neden oldu bu. Şimdi sorsan o yeşil gözlerinle kendini nasıl hissediyorsun diye, şaşırtıcı derecede hayata tutunmaya gayret eden bir yaprak gibiyim. Döndüm-döneceğim, karanlık bir yolda ilerleyen otobüsün önüne savruldum-savrulacağım.


Geriye kalan 11 fotoğraf http://www.yasiyorum.net adresinde izlenebilir. Ayrıca aynı adreste mp3 formatında bir şarkı da sunuluyor...