duha_duha

Portfolyo
için
tıklayın

Çocukluğum(uz)a...

Boynu mahcubiyetten içe çekilmiş kız çocukları hep çocukluğumu hatırlatır bana...


Biri iyileşmeden diğer dizimi yaralama, çaprazlama kol-dirsek sıyrıkları, annemin tabiriyle “düşüp boynuzlarımı şişirme” kabiliyetlerim vardı..

Küt kesilen saçlarım, ayak baş parmağı -ikinci günü asla bulmaz- alındığı gün yırtılıp “patates” çıkan çoraplarım, çokomel kağıdından tırnakla düzşleşip çeşitli fabrikasyon (!) işlermlerinden geçtikten sona pırıl pırıl parlayan yüzüklerim vardı...

Leblebi tozunu ağzıma doldurup gülme ve ardından öksürük krizlerine girmelerim, gazoz-simit kardeşliğim, onyüzbinmilyon baloncuğum, tek satılan gofretim, iki elimle çitilediğimde elime yaldızları çıkan halley paketlerim, ağaca dalmalarım, düşmelerim-kalkmalarım, kaldırımlarım, sabunlayıp kaydığım mermer taşlarım, plastik topum, sokakta şaheserler (!) çizip seksek oynadığım tebeşirim, her düştüğümde mutlaka elimden tutup kaldıran arkadaşlarım (ki o zaman dost ve arkadaş diye bi kaç çeşide ayrılmıyordu kimse. Herkes arkadaştı, sadece arkadaş..) vardı...

Kırılmış, atılacakken yalvar-yakar anneden alınmış saksı, yoğurt kabı, -hatırlar mısınız bilmem- mavi kola tabanları, kola kapakları ve çamura dönüştürülmeye hazır sınırsız toprağım vardı..

Ellerimin dirseklerime kadar çamura bulanmasına kızmazdı annem ve ben büyük bir onur ve mutlulukla gösterirdim çamur tencerelerimde bişen çamur misketciklerden olma yemeklerimi.. Annem temizlerken beni, ben nasıl neşeyle anlatırdım ellerimin yüzümün bu hale gelişini...

Sabah erken kalkmalarım, susam sokağını deli gibi beklemelerim vardı..
-Gün güneşli, insanlar neşeli
Sen de gel oyna susam sokağında
Sev dünyayı açılır her kapı
İşte susam sokağı..... Bugün gibi aklımda tornetin içinde kardeşini iten küçük kızla başlaması bu şarkının.....

Duvaralardan inmezdim soonra.. ve çatılardan.. yaramaz değilmişim ama düz yolda da yürümezmişim, öyle diyor annem şimdilerde...

Somyanın altında çamaşır sepetlerine katlanmış, kaynatılıp çitilenip merdaneli makinede yıkanmış ciklet beyazı çamaşırlarım vardı.. Maddi durumumuz da iyiydi ama o zamanlar paran olsa da bişeyler almak zorunda değildin.. Somyanın örtüsü temizse, ütülüyse dantelleri, yamalı olsa da mis kokuluysa kıyafetlerin senden iyisi yoktu.. Çünkü komşuların evine geldiğinde eşyana değil yüzüne, gözlerinin içine bakıyordu.. Çıkarsızdı herşey..

Ve daha neler, ne anılarım var izi kalmış yaralarıma sorsanız...

Rastladınız mı bilmiyorum ama ben çok uzun zamandır evcilik oynayan bi çocuk görmedim.

Neydi kaybettiğimiz-yitirdiğimiz-vazgeçtiğimiz bilmiyorum.. Ve bilmiyorum siz en çok neyi özlüyorsunuz...

Ama ben çocukluğumu gerçekten çok özledim...

İçindeki çocuğu kaybetmemiş ve onu özleyen herkese sevgi ve selamlarımla...