morcadi

Portfolyo
için
tıklayın

Kuryakus Amca Ve Nebet Teyze

Midyat sokaklarında yürüyoruz... Gizemli,mağrur,tarihini koruyan havasıyla eşlik
ediyor bize bu sokaklar,başımızın üzerinde alabildiğine mavi bir gökyüzü hakim.
Yolumuzu aralıklarla kesen çocuklar :-"Hoşgeldiniz abla,sizi konuk evine götürelim mi
" diyorlar. Gülümseyerek,teşekkür edip bunu o an istemediğimizi yolu bildiğimizi iletiyoruz
kendilerine. Hava sıcak,bir an nem olmadığına tekrar şükrediyorum.Bir kiliseye düşüyor yolumuz,
demir kapıyı boylu boyunca aralayıp içeri dalıyoruz... Kapılar ki,ardında birçok gerçeği
ve güzelliği barındırır onlar.Hislerime olabildiğince fazla güvenirim,yine yanılmadım deyip
şükrediyorum fotoğraf adına bir kez daha.
Açılan bu kapının ardında bir avuç güleryüzlü insan karşımıza çıkıyor... Biraz ayaküstü sohbet...
Farklı bir din ve dil... İçim rahat,huzurluyum... İçimden bir ses bana : -Sen rahat ol,
sen fotoğraf çekerken kimseye rahatsızlık vermezsin deyip beni rahatlatıyor...
Çok tatlı Süryani bir çift Kuryakus amca ile Nebet teyze... Nebet teyze yüzündeki kırışıklıklara
üzülüyor bir ara... -Sen benden daha güzelsin,boşver onları deyip fotoğraf çekmeye devam ediyorum
bir parça da olsa mutlu edebiliyorum onu. Kendimce "fotoğraf huzuru" dediğim birşey vardır benim,
içinizde fotoğraf çekerken bu oluşuyor ise siz cidden bu fiili severek yapıyorsunuzdur.
Nebet teyze anlatıyor, eşi çeviriyor dediklerini ve ordaki kilise görevlisi. Sonra benim
söylediklerimi ona... Elleri,gözleri,mimikleri... O kadar içten ve hareketli ki onlar,bir rutine
hapsedesim gelmiyor. Oluruna bırakıyorum her zamanki gibi.
Midyat'ta değil,Fransa'da yaşadıklarını öğreniyorum kendilerinden... Şaşırmıyorum aslında.
Aklıma birdenbire Kayaköyündeki Rumlar geliyor,yerinden yurdundan göç eden Rumlar...
Göç bu,her zaman mutluluğu getirmeyendir insana. Doğduğun büyüdüğün,emek verdiğin toprakları
onca anıyı ardında bırakıp,yaşayanlarını da peşinsıra alıp yollara düşürür seni.
Sonra günün birinde deli bir fotoğrafçı şahit olur onların izlerine.
Nebet teyze ile farklı dilleri de konuşsak anlıyoruz birbirimizi,aslında bir yerden sonra vücut dilimizle
konuşmaya başlıyoruz...Sonra birkaç kez sarılıyoruz birbirimize... Midyat'ta bana ayrılan zaman kısa
planımda... İçim bunu kabul etmese de,zamanımın kısıtlı oluşuna kızıyorum. SOhbet edilecek,anlatılacak
hikayenin çok fazla oluşu içimi burkuyor... An veda anı... Güzel dilekler eşliğinde uğurlanıyoruz
kiliseden...Mutluluk öyle çeşitli ki,işte diyorum mutluluk,mutluluk bu benim için... Bir avuç insanın
hayır duası...
Dipnot: Zira Yardere Şelale'sinde fotoğraf çekerken düştüğüm kazada sağlığıma çok ciddi birşeyin olmamasında
bu duaların ve öncekilerin parmağı var...Bunu biliyorum.

Sevgiyle ve fotoğrafla kalın.
Emine T.