slmcmkr

Portfolyo
için
tıklayın

Lütfen

Havada üşünesi bir serinlik yoktu. Yıldızlar, üzerine vernik sürülmüş bir aya ışık veriyor, ellerime vuran beyaz ışığın onlardan geldiğini sanıyordum. Oturduğum beton, hafif esintinin kaynağı olmuş, kollarıma ufak titremeyi bırakıp gitmişti. Yakamozları alıp götüren rüzgardan arda kalan ışıklar, rüzgarın gitmesiyle gerçek birer yakamoz olmayı öğrenmişlerdi.
Kulağımda eskilerden, hüzünlü bir şarkıyla ayılıp omzumun üzerinden sol yanıma baktım. Gördüğüm siluetin o olduğunu fark ettiğimde gözlerimin ağır bakışlarını saklamıştım. Dönüşünün her saniyesini kutlamak istercesine denizde göremediğim gemileri arıyordum. Yok olma ihtimalin kalbimi kuş kanatlarına döndürüyor ve korkumdan bir kere daha dönüp bakamıyordum.
Beyaz tenine düşmüş siyah saçların, tek bir bakışımla hafızama aldığım en güzel düşünce kaynağım olmuştu. Kırık gözlerinin üzerinde kaşlarının inceliğini aklıma kazımıştım, dikkatli bakmasam da fark edebildim. Kan çanağı dudaklarında uzaklığın verdiği hafif solgunluğu sezdim. Gözlerin koşmamı söylüyordu, sen ‘gelme’ demiştin.
Yalan söylemesi kolay dakikalarda söylediğin sözlerdi, biliyorum. Yine de gelmedim. Gelirsem yokluğunu sezerdim. Yorulmuş bedeninin yok olduğunu görürsem, düş kırığı ellerimi yanımda olmayan bedeninde kaybedebilirdim.
Kesik rüzgarla burnuma vuran kokun, varlığından alınmış bir umuttu. Hep koktuğun gibi papatya kokuyordu ellerin. Dönüp gözlerimle göremediğim kadar iyi alıyordum kokunu. Gözlerimi kapadım, daha önce çekmediğim kadar çektim nefesimi. Bırakmayı istemedikçe gözlerim doluyor, yanaklarımı ıslatmamak için düşürmüyordum damlaları. Bıraktım nefesimi, kokun içimde kalmak istiyordu, gitmedi.

Selim Çumkur