hural

Portfolyo
için
tıklayın

Güneşimizi Çalmasınlar

Bugün de koydum cebime mutlulukları.

Cama konan minik serçe ile açtım gözlerimi, sabahın seherine. Kahvaltısını ellerimden yedi, kanat çırpışları ile teşekkür etti ve uçtu gitti güzelliklere. Ben de aynı hızla hazırlandım ve evden çıktım. Fırından sıcacık bir ekmek aldım, az ilerde sepetini sarkıtmış balkonunda beni bekleyen Nebahat teyzenin hayır dualarını alarak, devam ettim yoluma. Patika yokuşu çıkarken, sabah güneşini ardına almış, ışık hüzmeleri arasından gelişini gördüm. Telaş içinde, koşar adım yürüyordu, bugün erken başlamıştı mesaisine Emin baba. Hasret kokularını buluşturmaktı telaşesinin sebebi, bez çantasındaki mektupları taşırken. Kibarca selamlaştık Emin baba ile.

İskelede, simitçi Ülker abi ile ayak üstü kısa bir sohbet sonrası dört simit aldım. Sohbet sıcak ve keyifli, simitler gevrek ve sıcacık. Az ilerde boya sandığının başındaki Arif'e uzattım birini, gözlerindeki tebessüm yetiyordu onüç yaşındaki küçüğün.

Dalgalar ile dans eden şehir hatları vapuruna binmiştim bile. Ee bir simit, çayın yanında iyi giderdi, öyle de oldu. Sabah keyfi, vapur arkadaşım Seher hanımdan gravyer peynir, benden simit ve çay ile pekişiyordu. Dünyanın en güzel lezzeti bu olsa gerek.

Martılarında hakkı vardı elbet, son simit martılarındı. Simide gelip hızla kapışları, kanat çırpışları ve hızla uzaklaşmaları, kendi aralarında bir mücadele ritüeliydi adeta.

İyot kokusunun bir sihri olduğuna inanırım, insanı rahatlatan bir sihri. Derin bir nefes ile ciğerlerime çektim iyot kokusunu. Uzaklara dalmışım mavinin ruhuma işleyen huzurunda. Otuzlu yaşlarım canlandı zihnimde, seksenli yılların başlarıydı sanırım. İlginç günlerdi, anlatmaya gerek yok. O günlerden aklımda kalan en önemli hadise, mutluluğun fotoğrafının çok farklı olduğuydu. Kuşlar, camlara konmaya tedirgin; martılar daha bir ürkek yaklaşıyordu simit tutan ellere. O zamanlar kuşlar boncuktandı zaten. Kan kardeşim Hakan'ın yaptığı boncuktan kuş, en değerlilerimden biridir bugün bile. Hakan'dan bir daha haber alamadım ama, boncuktan kuş ilk günkü gibi mutlu ediyor beni. Garip bir mutluluk.

İlginç günlerdi ilginç. Güneşi bile hapsetmiştik yüreğimize, bizden çalmasınlar diye. Mutlu olabilmek çok zordu. Ya da ben çok gençtim, ülke çok yorgun.

Aslında çok uzun düşünmeye gerek yok belki de.

Mutlu olabilmek için yani.

Düşünmemiz gereken asıl konu, mutlu olmak istiyor muyuz ?

İstiyorsak sebep çok.

Ben, bugünde koydum cebime mutlulukları.